Tinus – 69 jaar
foto: Pixabay
Binnenkort zou hij 70 worden. Met drie kussens in zijn rug en twee dekens op zijn buik fantaseerde hij over een feest met Suus, zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen en al zijn vrienden.
De artsen gaven hem geen hoop, maar dat waren ‘artsen’. Tinus was een optimist, zei hij. Hij overleed drie weken voor zijn verjaardag.
Wie was Tinus?
Een leven lang speelde hij, als accountant van een aantal gerenommeerde bedrijven, met cijfers, getallen en bedragen.
Hij las cijfers alsof het literatuur was.
Hij geloofde in de balans van debet en credit. Van geven en nemen.
Hij kende exact de betekenis van winst en verlies. Niet alleen in het zakelijke, maar ook in het persoonlijke. Als echtgenoot, vader, opa, als broer en als vriend.
Want meer nog dan een groot boekhouder en een bijzonder rekenaar was hij de man waar je op kon rekenen.
Onvoorwaardelijk.
Suus was zijn rode draad.Vijftig jaar geleden dansten zij arm in arm op de dansvloer op de muziek van Victor Sylvester.
De jonge boekhouder was niet direct tot over zijn oren op haar verliefd.
De liefde kwam traag op gang, is langzaam gaan rollen,gaan groeien en, eigenlijk nooit meer opgehouden.
Suus en hij hadden een diep gewortelde liefde opgebouwd.
Zij moest wel wennen aan zijn opvliegende natuur,aan zijn hart dat op zijn tong lag.
Hij aan haar rust en huiselijkheid.
Tinus was een familieman.
Niet alleen in goede dagen, ook in kwade.
Zijn zorg voor broers, zussen, schoonzussen,zwagers, buren was spreekwoordelijk.
In de logeerkamer stond altijd een opgemaakt bed klaar.
En in de kelder een extra fles jenever.
De man die in zijn werk wist dat ‘alles’ moest kloppen, tot twee, drie cijfers achter de komma, had moeite om over zijn gevoel te praten.
Zijn grote emoties zaten in een kluis.
Geen woorden, maar daden, zei Tinus voor het gemak.
Zelf zou hij nooit met zijn angst of verdriet bij een ander aankloppen.
Niemand wist of hij bang was voor de dood.
Niemand wist welke vragen er door zijn hoofd spookten.
Want hij was de man die sterk moest zijn, die niet huilen mocht.
Tinus wilde anderen beschermen tegen zijn pijn niet opzadelen met zijn verliesrekening.
Zijn lichaam ging langzaam ‘failliet’ zei hij met een glimlach.
Straks wordt Tinus begraven op de begraafplaats in Zeist.
Begraven is niet hetzelfde als vergeten.
Iemand die zo nadrukkelijk middenin het leven van zijn geliefden en vrienden heeft gestaan, is onvergetelijk.
Zo’n man neem je mee naar de mooiste kamer van je hart.
We vertrouwen er op dat Tinus, hoe dan ook, in de veilige handen is van een grotere, hogere macht.
Want de man die altijd bescherming gaf, zal na zijn dood toch niet onbeschermd zijn?
Op zijn verjaardag zullen Suus en de kinderen, in opdracht van Tinus, die ene fles uit de kelder openmaken.
En leegdrinken.