Heleen – 41 jaar
foto: pxhere
Vorige week donderdagochtend om half 8 is Heleen ingeslapen.
Ze was pas 41 jaar. Gestolen door de dood.
Wie was zij?
De vrouw van Ron.
En de moeder van Sjoerd en Sammie.
Heleen was ooit een verlegen meisje, een verlegen vrouw.
In de herfst van 1991 reed zij haar oude autootje total loss.
Ze kwam met de schrik vrij. Hoog tijd voor een echte auto.
En waar koop je die? Bij een echte verkoper!
Ze kocht een Fiat maar daarna was haar hartje total loss.
Want de verkoper, een mooie, grote jongen had gezegd dat ze de auto regelmatig moest wassen. En hij zou het komen controleren. Zei hij – maar hij kwam niet – ook te verlegen
Maanden later schraapte ze al haar moed bij elkaar
Er was een stemmetje van binnen: zoek hem, bel hem.
Ze verwon alle schroom, alle verlegenheid en belde…
Ze dacht als het zo mag zijn, laat hem opnemen!
Het was één van haar allersterkste en allermooiste acties ooit
Want hij was er en hij bleef
Ze raakte met Ron aan de praat
De eerste avond duurde dat tot in de kleine uurtjes
Voor het eerst samen aan één tafeltje
Samen eten, samen drinken
In symbolische zin zouden ze na dat etentje
Nooit meer honger of dorst hebben.
Ze hadden elkaar gekregen en dat was genoeg…
Dat was alles, maar dan ook ALLES
En dat is voorbij
Het is alsof je nu ook alles kwijt bent
Maar Heleen zou Heleen niet zijn als ze ons niet iets zou hebben nagelaten. Als klein meisje leerde zij al incasseren. Ze had last van haar maag en ze mocht niet snoepen, geen zuurtjes, geen dropjes, geen mars.
Een kwetsbare fysieke gezondheid maar het leek alsof haar geestkracht daardoor groter en groter werd.
Ze klaagde nooit. Ze ‘slikte’ haar tegenslag. Ze accepteerde het feit dat haar lichaam een mankementje had.
Bovendien was ze van een grote schoonheid. Ze had sterretjes in haar ogen. Sammie noemde dat hartjes…
Dat was de buitenkant maar de werkelijke aantrekkingskracht zat van binnen. Haar manier van denken. Hoe sta ik in dit leven, hoe geef ik zin aan mijn leven. Sterker nog: hoe geef ik zin aan het leven van een ander.
Dat was een kernvraag
Ze volgde een innerlijke stem. Ze voelde zich geroepen door die stem en koos ervoor om verpleegkundige te worden. Daar lag haar talent. De zin van haar leven: zieke mensen verzorgen!
Uit haar kinderjaren wist ze nog precies wat het betekende als iemand even naar je luisterde. Wat het haar deed als iemand een hand op haar hoofd legde als ze bang of opstandig was.
Toen Ron (die van nature net zo verlegen was als zij) eenmaal zijn hand in de hare had gelegd…
En niet alleen zijn hand – ook zijn ziel en zaligheid, ontdekte ze wat echte liefde met je doet
Ze had het beste van zichzelf bewaard voor die ene
Die ene, die ze indirect na dat auto-ongeluk had leren kennen, die ene, die haar vleugels gaf.
Zo was het toch?
Alle schroom, alle verlegenheid, alle eenzaamheid
verdwenen (zodra ze samen waren) als sneeuw voor de zon
Zij zou zijn bruid worden
Hij haar bruidegom
Ze beloofden elkaar trouw
In goede en kwade dagen
In ziekte en gezondheid, tot de dood…
Tot de dood ons scheidt! Is dat zo? Denkt u dat het na vandaag ophoudt? Er bestaat liefde die niet voorbij gaat. Een liefde die zegt: voor altijd in mijn hart!